USTAWA
z dnia 27 lipca 2002 r.
o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej
oraz o zmianie Kodeksu cywilnego
Rozdział 1
Sprzedaż konsumencka
Art. 1.
1.
Ustawę stosuje się do dokonywanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa
sprzedaży
rzeczy ruchomej osobie fizycznej, która nabywa tę rzecz w celu niezwiązanym
z
działalnością zawodową lub gospodarczą (towar konsumpcyjny).
2.
Ustawy nie stosuje się do sprzedaży energii elektrycznej, jak również do gazu i
wody,
chyba że są sprzedawane w ograniczonej ilości lub w określonej objętości.
3.
Ustawy nie stosuje się do sprzedaży egzekucyjnej oraz sprzedaży dokonywanej
w
postępowaniu upadłościowym albo innym postępowaniu sądowym.
4.
Do sprzedaży konsumenckiej nie stosuje się przepisów art. 556-581 ustawy z
dnia
23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93, z 1971 r. Nr
27,
poz. 252, z 1976 r. Nr 19, poz. 122, z 1982 r. Nr 11, poz. 81, Nr 19, poz. 147
i
Nr 30, poz. 210, z 1984 r. Nr 45, poz. 242, z 1985 r. Nr 22, poz. 99, z 1989 r.
Nr
3, poz. 11, z 1990 r. Nr 34, poz. 198, Nr 55, poz. 321 i Nr 79, poz. 464, z
1991
r. Nr 107, poz. 464 i Nr 115, poz. 496, z 1993 r. Nr 17, poz. 78, z 1994 r.
Nr
27, poz. 96, Nr 85, poz. 388 i Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 83, poz. 417, z
1996
r. Nr 114, poz. 542, Nr 139, poz. 646 i Nr 149, poz. 703, z 1997 r. Nr 43,
poz.
272, Nr 115, poz. 741, Nr 117, poz. 751 i Nr 157, poz. 1040, z 1998 r. Nr
106,
poz. 668 i Nr 117, poz. 758, z 1999 r. Nr 52, poz. 532, z 2000 r. Nr 22, poz.
271,
Nr 74, poz. 855 i 857, Nr 88, poz. 983 i Nr 114, poz. 1191, z 2001 r. Nr 11,
poz.
91, Nr 71, poz. 733, Nr 130, poz. 1450 i Nr 145, poz. 1638 oraz z 2002 r.
Nr
113, poz. 984).
Art. 2.
1.
Sprzedawca jest obowiązany podać do wiadomości kupującego cenę oferowanego
towaru
konsumpcyjnego oraz jego cenę jednostkową (cenę za jednostkę miary), chyba że
wyrażają się one tą samą kwotą. Przy sprzedaży towaru konsumpcyjnego
oferowanego
luzem jest wymagane podanie jedynie ceny jednostkowej.
Taki
sam sposób podawania cen powinien być stosowany w reklamie.
2.
Przy sprzedaży na raty, na przedpłaty, na zamówienie, według wzoru lub na
próbę
oraz sprzedaży za cenę powyżej dwóch tysięcy złotych sprzedawca jest
obowiązany
potwierdzić na piśmie wszystkie istotne postanowienia zawartej
umowy.
3.
W pozostałych przypadkach, na żądanie kupującego, sprzedawca wydaje pisemne
potwierdzenie
zawarcia umowy, zawierające oznaczenie sprzedawcy z jego
adresem,
datę sprzedaży oraz określenie towaru konsumpcyjnego, jego ilość i
cenę.
Art. 3.
1.
Sprzedawca dokonujący sprzedaży w Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązany
udzielić
kupującemu jasnych, zrozumiałych i niewprowadzających w błąd informacji
w
języku polskim, wystarczających do prawidłowego i pełnego korzystania
ze
sprzedanego towaru konsumpcyjnego. W szczególności należy podać:
nazwę
towaru, określenie producenta lub importera i kraj pochodzenia towaru,
znak
bezpieczeństwa i znak zgodności wymagane przez odrębne przepisy, informacje
o
dopuszczeniu do obrotu w Rzeczypospolitej Polskiej oraz, stosownie
do
rodzaju towaru, określenie jego energochłonności, a także inne dane wskazane
w
odrębnych przepisach.
2.
Informacje, o których mowa w ust. 1, powinny znajdować się na towarze
konsumpcyjnym
lub
być z nim trwale połączone, w przypadku gdy towar jest sprzedawany
w
opakowaniu jednostkowym lub w zestawie. W pozostałych przypadkach
sprzedawca
jest obowiązany umieścić w miejscu sprzedaży towaru informację,
która
może zostać ograniczona do nazwy towaru i jego głównej cechy
użytkowej
oraz wskazania producenta lub importera i kraju pochodzenia towaru.
3.
Sprzedawca jest obowiązany zapewnić w miejscu sprzedaży odpowiednie warunki
techniczno-organizacyjne
umożliwiające dokonanie wyboru towaru konsumpcyjnego
i
sprawdzenie jego jakości, kompletności oraz funkcjonowania
głównych
mechanizmów i podstawowych podzespołów.
4.
Na żądanie kupującego sprzedawca jest obowiązany wyjaśnić znaczenie
poszczególnych
postanowień
umowy.
5.
Sprzedawca jest obowiązany wydać kupującemu wraz z towarem konsumpcyjnym
wszystkie
elementy jego wyposażenia oraz sporządzone w języku polskim
instrukcje
obsługi, konserwacji i inne dokumenty wymagane przez odrębne
przepisy.
Art. 4.
1.
Sprzedawca odpowiada wobec kupującego, jeżeli towar konsumpcyjny w chwili
jego
wydania jest niezgodny z umową; w przypadku stwierdzenia niezgodności
przed
upływem sześciu miesięcy od wydania towaru domniemywa się, że istniała
ona
w chwili wydania.
2.
W przypadku indywidualnego uzgadniania właściwości towaru konsumpcyjnego
domniemywa
się, że jest on zgodny z umową, jeżeli odpowiada podanemu przez
sprzedawcę
opisowi lub ma cechy okazanej kupującemu próbki albo wzoru, a
także
gdy nadaje się do celu określonego przez kupującego przy zawarciu umowy,
chyba
że sprzedawca zgłosił zastrzeżenia co do takiego przeznaczenia towaru.
3.
W przypadkach nieobjętych ust. 2, domniemywa się, że towar konsumpcyjny
jest
zgodny z umową, jeżeli nadaje się do celu, do jakiego tego rodzaju towar
jest
zwykle używany oraz gdy jego właściwości odpowiadają właściwościom
cechującym
towar tego rodzaju. Takie samo domniemanie przyjmuje się, gdy
towar
odpowiada oczekiwaniom dotyczącym towaru tego rodzaju, opartym na
składanych
publicznie zapewnieniach sprzedawcy, producenta lub jego przedstawiciela;
w
szczególności uwzględnia się zapewnienia, wyrażone w oznakowaniu
towaru
lub reklamie, odnoszące się do właściwości towaru, w tym także
terminu,
w jakim towar ma je zachować.
4.
Na równi z zapewnieniem producenta traktuje się zapewnienie osoby, która
wprowadza
towar konsumpcyjny do obrotu krajowego w zakresie działalności
swojego
przedsiębiorstwa, oraz osoby, która podaje się za producenta przez
umieszczenie
na towarze swojej nazwy, znaku towarowego lub innego oznaczenia
odróżniającego.
Art. 5.
Sprzedawca
nie jest związany zapewnieniem, o którym mowa w art. 4, jeżeli wykazał,
że
zapewnienia tego nie znał, ani, oceniając rozsądnie, znać nie mógł, albo że nie
mogło
ono mieć wpływu na decyzję kupującego o zawarciu umowy, albo też że jego
treść
sprostowano przed zawarciem umowy.
Art. 6.
Za
niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową uważa się również nieprawidłowość
w
jego zamontowaniu i uruchomieniu, jeżeli czynności te zostały wykonane
w
ramach umowy sprzedaży przez sprzedawcę lub przez osobę, za którą ponosi on
odpowiedzialność,
albo przez kupującego według instrukcji otrzymanej przy sprzedaży.
Art. 7.
Sprzedawca
nie odpowiada za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową, gdy
kupujący
o tej niezgodności wiedział lub, oceniając rozsądnie, powinien był wiedzieć.
To
samo odnosi się do niezgodności, która wynikła z przyczyny tkwiącej w
materiale
dostarczonym przez kupującego.
Art. 8.
1.
Jeżeli towar konsumpcyjny jest niezgodny z umową, kupujący może żądać
doprowadzenia
go
do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę albo
wymianę
na nowy, chyba że naprawa albo wymiana są niemożliwe lub wymagają
nadmiernych
kosztów. Przy ocenie nadmierności kosztów uwzględnia się
wartość
towaru zgodnego z umową oraz rodzaj i stopień stwierdzonej niezgodności,
a
także bierze się pod uwagę niedogodności, na jakie naraziłby kupującego
inny
sposób zaspokojenia.
2.
Nieodpłatność naprawy i wymiany w rozumieniu ust. 1 oznacza, że sprzedawca
ma
również obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez kupującego, w
szczególności
kosztów demontażu, dostarczenia, robocizny, materiałów oraz
ponownego
zamontowania i uruchomienia.
3.
Jeżeli sprzedawca, który otrzymał od kupującego żądanie określone w ust. 1, nie
ustosunkował
się do tego żądania w terminie 14 dni, uważa się, że uznał je za
uzasadnione.
4.
Jeżeli kupujący, z przyczyn określonych w ust. 1, nie może żądać naprawy ani
wymiany,
albo jeżeli sprzedawca nie zdoła uczynić zadość takiemu żądaniu w
odpowiednim
czasie lub gdy naprawa albo wymiana narażałaby kupującego na
znaczne
niedogodności, ma on prawo domagać się stosownego obniżenia ceny
albo
odstąpić od umowy; od umowy nie może odstąpić, gdy niezgodność towaru
konsumpcyjnego
z umową jest nieistotna. Przy określaniu odpowiedniego czasu
naprawy
lub wymiany uwzględnia się rodzaj towaru i cel jego nabycia.
Art. 9.
1.
Kupujący traci uprawnienia przewidziane w art. 8, jeżeli przed upływem dwóch
miesięcy
od stwierdzenia niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową nie
zawiadomi
o tym sprzedawcy. Do zachowania terminu wystarczy wysłanie zawiadomienia
przed
jego upływem.
2.
Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym
do
spraw rolnictwa po zasięgnięciu opinii Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji
i
Konsumentów określi, w drodze rozporządzenia, dla towarów żywnościowych
krótsze
terminy zawiadomienia, mając na względzie trwałość tych towarów.
Art. 10.
1.
Sprzedawca odpowiada za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jedynie
w
przypadku jej stwierdzenia przed upływem dwóch lat od wydania tego towaru
kupującemu;
termin ten biegnie na nowo w razie wymiany towaru. Jeżeli
przedmiotem
sprzedaży jest rzecz używana, strony mogą ten termin skrócić,
jednakże
nie poniżej jednego roku.
2.
Roszczenia kupującego określone w art. 8, przedawniają się z upływem roku od
stwierdzenia
przez kupującego niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową;
przedawnienie
nie może się skończyć przed upływem terminu określonego w
ust.
1. W takim samym terminie wygasa uprawnienie do odstąpienia od umowy.
3.
Zawiadomienie sprzedawcy o niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową
przerywa
bieg przedawnienia. Przedawnienie nie biegnie w czasie wykonywania
naprawy
lub wymiany oraz prowadzenia przez strony, nie dłużej jednak niż
przez
trzy miesiące, rokowań w celu ugodowego załatwienia sprawy.
4.
Upływ powyższych terminów nie wyłącza wykonania uprawnień wynikających
z
niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową, jeżeli sprzedawca w chwili
zawarcia
umowy wiedział o niezgodności i nie zwrócił na to uwagi kupującego.
Art. 11.
Uprawnień
unormowanych w niniejszej ustawie nie można wyłączyć ani ograniczyć
w
drodze umowy zawartej przed zawiadomieniem sprzedawcy o niezgodności towaru
konsumpcyjnego
z umową. W szczególności nie można tego dokonać przez
oświadczenie
kupującego, że wie o wszelkich niezgodnościach towaru z umową lub
przez
wybór prawa obcego.
Art. 12.
1.
W przypadku zaspokojenia roszczeń wynikających z niezgodności towaru
konsumpcyjnego
z
umową, sprzedawca może dochodzić odszkodowania od któregokolwiek
z
poprzednich sprzedawców, jeżeli wskutek jego działania lub zaniechania
towar
był niezgodny z umową sprzedaży konsumenckiej. Do odpowiedzialności
odszkodowawczej
stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego o skutkach
niewykonania
zobowiązań.
2.
Roszczenie zwrotne przewidziane w ust. 1, przedawnia się z upływem sześciu
miesięcy;
staje się wymagalne z chwilą zaspokojenia kupującego, nie później
jednak
niż w dniu, w którym sprzedawca obowiązany był to uczynić.
Art. 13.
1.
Udzielenie kupującemu gwarancji następuje bez odrębnej opłaty przez
oświadczenie
gwaranta,
zamieszczone w dokumencie gwarancyjnym lub reklamie, odnoszących
się
do towaru konsumpcyjnego; określa ono obowiązki gwaranta i
uprawnienia
kupującego, w przypadku gdy właściwość sprzedanego towaru nie
odpowiada
właściwości wskazanej w tym oświadczeniu. Nie uważa się za gwarancję
oświadczenia,
które nie kształtuje obowiązków gwaranta.
2.
Sprzedawca udzielający gwarancji wydaje kupującemu wraz z towarem dokument
gwarancyjny;
powinien także sprawdzić zgodność znajdujących się na towarze
oznaczeń
z danymi zawartymi w dokumencie gwarancyjnym oraz stan
plomb
i innych umieszczonych na towarze zabezpieczeń.
3.
Oświadczenie gwarancyjne powinno być sformułowane zgodnie z wymaganiami
określonymi
w art. 3 ust. 1 zdanie pierwsze. Jednakże uchybienie tym wymaganiom
pozostaje
bez wpływu na ważność gwarancji i nie pozbawia kupującego
wynikających
z niej uprawnień.
4.
W dokumencie gwarancyjnym należy zamieścić podstawowe dane potrzebne do
dochodzenia
roszczeń z gwarancji, w tym w szczególności nazwę i adres gwaranta
lub
jego przedstawiciela w Rzeczypospolitej Polskiej, czas trwania
i
terytorialny zasięg ochrony gwarancyjnej. Ponadto powinno być w nim zawarte
stwierdzenie,
że gwarancja na sprzedany towar konsumpcyjny nie wyłącza,
nie
ogranicza ani nie zawiesza uprawnień kupującego wynikających z niezgodności
towaru
z umową.
Rozdział 2
Zmiany w przepisach obowiązujących i przepis końcowy
Art. 14.
W
ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93, z
1971
r. Nr 27, poz. 252, z 1976 r. Nr 19, poz. 122, z 1982 r. Nr 11, poz. 81, Nr 19,
poz.
147 i Nr 30, poz. 210, z 1984 r. Nr 45, poz. 242, z 1985 r. Nr 22, poz. 99, z
1989
r.
Nr 3, poz. 11, z 1990 r. Nr 34, poz. 198, Nr 55, poz. 321 i Nr 79, poz. 464, z
1991
r.
Nr 107, poz. 464 i Nr 115, poz. 496, z 1993 r. Nr 17, poz. 78, z 1994 r. Nr 27,
poz.
96,
Nr 85, poz. 388 i Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 83, poz. 417, z 1996 r. Nr
114,
poz.
542, Nr 139, poz. 646 i Nr 149, poz. 703, z 1997 r. Nr 43, poz. 272, Nr 115,
poz.
741,
Nr 117, poz. 751 i Nr 157, poz. 1040, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 117, poz.
758,
z 1999 r. Nr 52, poz. 532, z 2000 r. Nr 22, poz. 271, Nr 74, poz. 855 i 857, Nr
88,
poz. 983 i Nr 114, poz. 1191, z 2001 r. Nr 11, poz. 91, Nr 71, poz. 733, Nr
130,
poz.
1450 i Nr 145, poz. 1638 oraz z 2002 r. Nr 113, poz. 984) wprowadza się
następujące
zmiany:
1)
po art. 535 dodaje się art. 5351 w brzmieniu:
„Art.
5351.
Przepisy niniejszego działu stosuje się do sprzedaży konsumenckiej
w
takim zakresie w jakim sprzedaż ta nie jest uregulowana
odrębnymi
przepisami.”;
2)
skreśla się art. 5551;
3)
po art. 605 dodaje się art. 6051 w brzmieniu:
„Art.
6051.
Jeżeli umowa dostawy jest zawierana w zakresie działalności
przedsiębiorstwa
dostawcy, a odbiorcą jest osoba fizyczna, która
nabywa
rzeczy w celu niezwiązanym z jej działalnością gospodarczą
ani
zawodową, do umowy tej stosuje się przepisy o sprzedaży
konsumenckiej.”;
4)
po art. 627 dodaje się art. 6271 w brzmieniu:
„Art.
6271.
Do umowy zawartej, w zakresie działalności przedsiębiorstwa
przyjmującego
zamówienie, z osobą fizyczną, która zamawia
dzieło,
będące rzeczą ruchomą, w celu niezwiązanym z jej działalnością
gospodarczą
ani zawodową, stosuje się odpowiednio
przepisy
o sprzedaży konsumenckiej.”;
5)
po art. 770 dodaje się art. 7701 w brzmieniu:
„Art.
7701.
Do umowy sprzedaży rzeczy ruchomej, zawartej przez komisanta
z
osobą fizyczną, która nabywa rzecz w celu niezwiązanym z jej
działalnością
gospodarczą ani zawodową, stosuje się przepisy o
sprzedaży
konsumenckiej.”.
Art. 15.
Ustawa
wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2003 r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz