Ustawa o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny

USTAWA

z dnia 2 marca 2000 r.

o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę

wyrządzoną przez produkt niebezpieczny

Rozdział 1

Umowy zawierane poza lokalem przedsiębiorstwa

Art. 1.
1. Przedsiębiorca, który proponuje konsumentowi zawarcie umowy poza lokalem
przedsiębiorstwa, okazuje przed zawarciem umowy dokument potwierdzający
prowadzenie działalności gospodarczej oraz dokument tożsamości. W razie zawierania
umów w imieniu przedsiębiorcy zawierający umowę okazuje ponadto
dokument potwierdzający swoje umocowanie.


2. Przez lokal przedsiębiorstwa rozumie się miejsce przeznaczone do obsługiwania
publiczności i oznaczone zgodnie z przepisami o działalności gospodarczej.
3. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się także do umowy zawartej w wyniku
zorganizowanego poza lokalem przedsiębiorstwa zbierania ofert konsumentów
w czasie odwiedzin przedsiębiorcy lub osoby działającej w jego imieniu w miejscu
pracy konsumenta, w jego mieszkaniu albo w innym miejscu jego prywatnego
pobytu.
1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia następujących dyrektyw Wspólnot
Europejskich:
1) dyrektywy 85/374/EWG z dnia 25 lipca 1985 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych
i administracyjnych państw członkowskich dotyczących odpowiedzialności za produkty
wadliwe (Dz. Urz. WE L 210 z 7.08.1985), zmienionej dyrektywą 1999/34/WE (Dz. Urz.
WE L 141 z 4.06.1999),
2) dyrektywy 85/577/EWG z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu
do umów zawartych poza lokalem przedsiębiorstwa (Dz. Urz. WE L 372 z 31.12.1985),
3) dyrektywy 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach
konsumenckich (Dz. Urz. WE L 95 z 21.04.1993),
4) dyrektywy 97/7/WE z dnia 20 maja 1997 r. w sprawie ochrony konsumentów w przypadku umów
zawieranych na odległość (Dz. Urz. WE L 144 z 04.06.1997).
Dane dotyczące ogłoszenia aktów prawa Unii Europejskiej, zamieszczone w niniejszej ustawie – z
dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej – dotyczą ogłoszenia
tych aktów w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej – wydanie specjalne.

Art. 2.
1. Konsument, który zawarł umowę poza lokalem przedsiębiorstwa, może od niej
odstąpić bez podania przyczyn, składając stosowne oświadczenie na piśmie w
terminie dziesięciu dni od zawarcia umowy. Do zachowania tego terminu wystarczy
wysłanie oświadczenia przed jego upływem.
2. Nie jest dopuszczalne zastrzeżenie, że konsumentowi wolno odstąpić od umowy
za zapłatą oznaczonej sumy (odstępne).
3. W razie odstąpienia od umowy umowa jest uważana za niezawartą, a konsument
jest zwolniony z wszelkich zobowiązań. To, co strony świadczyły, ulega zwrotowi
w stanie niezmienionym, chyba że zmiana była konieczna w granicach
zwykłego zarządu. Zwrot powinien nastąpić niezwłocznie, nie później niż w terminie
czternastu dni. Jeżeli konsument dokonał jakichkolwiek przedpłat, należą
się od nich odsetki ustawowe od daty dokonania przedpłaty.
Art. 3.
1. Kto zawiera z konsumentem umowę poza lokalem przedsiębiorstwa, powinien
przed jej zawarciem poinformować konsumenta na piśmie o prawie odstąpienia
od umowy w terminie, o którym mowa w art. 2 ust. 1, i wręczyć wzór oświadczenia
o odstąpieniu, z oznaczeniem swojego imienia i nazwiska (nazwy) oraz
adresem zamieszkania (siedziby); obowiązany jest także wręczyć konsumentowi
pisemne potwierdzenie zawarcia umowy, stwierdzające jej datę i rodzaj oraz
przedmiot świadczenia i cenę.
2. Konsument, na żądanie przedsiębiorcy, poświadcza na piśmie, że został poinformowany
o prawie odstąpienia i że otrzymał wzór oświadczenia o odstąpieniu
od umowy.
Art. 4.
Jeżeli konsument nie został poinformowany na piśmie o prawie odstąpienia od umowy,
bieg terminu, o którym mowa w art. 2 ust. 1, nie rozpoczyna się. W takim wypadku
konsument może odstąpić od umowy w terminie dziesięciu dni od uzyskania
informacji o prawie odstąpienia. Konsument nie może jednak z tego powodu odstąpić
od umowy po upływie trzech miesięcy od jej wykonania.
Art. 5.
Przepisów o umowach zawieranych z konsumentami poza lokalem przedsiębiorstwa
nie stosuje się do umów:
1) o charakterze ciągłym lub okresowym, zawieranych na podstawie oferty
sprzedaży lub przez odwołanie się do ogłoszeń, reklam, cenników i innych
informacji skierowanych do ogółu albo do poszczególnych osób, jeżeli konsument
mógł uprzednio zapoznać się z treścią otrzymanej oferty lub informacji
pod nieobecność drugiej strony umowy, a zarazem w tej ofercie lub
informacji, jak i w umowie zastrzeżono prawo konsumenta do odstąpienia
od umowy w terminie dziesięciu dni od dnia jej zawarcia,
2) sprzedaży artykułów spożywczych dostarczanych okresowo przez sprzedawcę
do miejsca zamieszkania konsumenta,
3) powszechnie zawieranych w drobnych bieżących sprawach życia codziennego,
o wartości przedmiotu umowy do równowartości 10 EURO,
4) o prace budowlane,
5) dotyczących nieruchomości, z wyłączeniem usług remontowych,
3/17

6) ubezpieczenia, w tym o członkostwo w otwartych funduszach emerytalnych,
oraz reasekuracji,
7) dotyczących papierów wartościowych oraz jednostek uczestnictwa w funduszach
powierniczych i inwestycyjnych (usługi inwestycyjne).
Rozdział 2
Umowy zawierane na odległość
Art. 6.
1. Umowy zawierane z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy
wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, szczególności drukowanego
lub elektronicznego formularza zamówienia niezaadresowanego lub
zaadresowanego, listu seryjnego w postaci drukowanej lub elektronicznej, reklamy
prasowej z wydrukowanym formularzem zamówienia, reklamy w postaci
elektronicznej, katalogu, telefonu, telefaksu, radia, telewizji, automatycznego
urządzenia wywołującego, wizjofonu, wideotekstu, poczty elektronicznej lub innych
środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu ustawy z dnia 18 lipca
2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz.U. 144, poz. 1204), są
umowami na odległość, jeżeli kontrahentem konsumenta jest przedsiębiorca,
który w taki sposób zorganizował swoją działalność.
2. Propozycja zawarcia umowy w postaci oferty, zaproszenia do składania ofert lub
zamówień albo do podjęcia rokowań powinna jednoznacznie i w sposób zrozumiały
informować o zamiarze zawarcia umowy przez tego, kto ją składa.
3. Posłużenie się telefonem, wizjofonem, telefaksem, pocztą elektroniczną, automatycznym
urządzeniem wywołującym lub innym środkiem komunikacji elektronicznej
w celu złożenia propozycji zawarcia umowy może nastąpić wyłącznie za
uprzednią zgodą konsumenta.
4. Posłużenie się środkami porozumiewania się na odległość w celu złożenia propozycji
zawarcia umowy nie może odbywać się na koszt konsumenta.
Art. 7.
1. Konsument, który zawarł umowę na odległość, może od niej odstąpić bez podania
przyczyn, składając stosowne oświadczenie na piśmie w terminie dziesięciu
dni, ustalonym w sposób określony w art. 10 ust. 1. Do zachowania tego terminu
wystarczy wysłanie oświadczenia przed jego upływem.
2. Nie jest dopuszczalne zastrzeżenie, że konsumentowi wolno odstąpić od umowy
za zapłatą oznaczonej sumy (odstępne).
3. W razie odstąpienia od umowy umowa jest uważana za niezawartą, a konsument
jest zwolniony z wszelkich zobowiązań. To, co strony świadczyły, ulega zwrotowi
w stanie niezmienionym, chyba że zmiana była konieczna w granicach
zwykłego zarządu. Zwrot powinien nastąpić niezwłocznie, nie później niż w terminie
czternastu dni. Jeżeli konsument dokonał jakichkolwiek przedpłat, należą
się od nich odsetki ustawowe od daty dokonania przedpłaty.
Art. 8.
1. Umowa o świadczenie ciągłe lub okresowe może być zawarta na czas oznaczony
albo nieoznaczony.
4/17

2. Umowę zawartą na czas dłuższy niż rok poczytuje się po upływie tego terminu
za zawartą na czas nieoznaczony.
3. Jeżeli czas trwania umowy nie jest oznaczony, każda ze stron może ją wypowiedzieć
bez wskazania przyczyn, z zachowaniem terminu miesięcznego, chyba że
strony zastrzegły krótszy termin wypowiedzenia.
Art. 9.
1. Konsument powinien być poinformowany, przy użyciu środka porozumiewania
się na odległość, najpóźniej w chwili złożenia mu propozycji zawarcia umowy,
o:
1) imieniu i nazwisku (nazwie), adresie zamieszkania (siedziby) przedsiębiorcy
oraz organie, który zarejestrował działalność gospodarczą przedsiębiorcy, a
także numerze, pod którym przedsiębiorca został zarejestrowany,
2) istotnych właściwościach świadczenia i jego przedmiotu,
3) cenie lub wynagrodzeniu obejmujących wszystkie ich składniki, a w szczególności
cła i podatki,
4) zasadach zapłaty ceny lub wynagrodzenia,
5) kosztach oraz terminie i sposobie dostawy,
6) prawie odstąpienia od umowy w terminie dziesięciu dni, ze wskazaniem wyjątków,
o których mowa w art. 10 ust. 3,
7) kosztach wynikających z korzystania ze środków porozumiewania się na odległość,
jeżeli są one skalkulowane inaczej niż wedle normalnej taryfy,
8) terminie, w jakim oferta lub informacja o cenie albo wynagrodzeniu mają
charakter wiążący,
9) minimalnym okresie, na jaki ma być zawarta umowa o świadczenia ciągłe
lub okresowe,
10) miejscu i sposobie składania reklamacji,
11) prawie wypowiedzenia umowy, o którym mowa w art. 8 ust. 3.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1, powinny być sformułowane jednoznacznie,
w sposób zrozumiały i łatwy do odczytania.
3. Przedsiębiorca jest obowiązany do potwierdzenia konsumentowi na piśmie informacji,
o których mowa w ust. 1, najpóźniej w momencie rozpoczęcia spełniania
świadczenia.
4. Obowiązek określony w ust. 3 nie dotyczy jednorazowych świadczeń, które same
są spełniane przy użyciu środków porozumiewania się na odległość i za które
rachunek wystawia osoba fizyczna lub prawna, która w ramach swojego przedsiębiorstwa
udostępnia co najmniej jeden środek porozumiewania się na odległość,
dostępny dla konsumenta i przedsiębiorcy (operator środków porozumiewania
się), z wyjątkiem jednak informacji, o których mowa w ust. 1 pkt 1.
Art. 10.
1. Termin dziesięciodniowy, w którym konsument może odstąpić od umowy, liczy
się od dnia wydania rzeczy, a gdy umowa dotyczy świadczenia usługi – od dnia
jej zawarcia.
2. W razie braku potwierdzenia informacji, o których mowa w art. 9 ust. 1, termin,
w którym konsument może odstąpić od umowy, wynosi trzy miesiące i liczy się
od dnia wydania rzeczy, a gdy umowa dotyczy świadczenia usługi – od dnia jej
5/17

zawarcia. Jeżeli jednak konsument po rozpoczęciu biegu tego terminu otrzyma
potwierdzenie, termin ulega skróceniu do dziesięciu dni od tej daty.
3. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, prawo odstąpienia od umowy zawartej na
odległość nie przysługuje konsumentowi w wypadkach:
1) świadczenia usług rozpoczętego, za zgodą konsumenta, przed upływem terminu,
o którym mowa w art. 7 ust. 1,
2) dotyczących nagrań audialnych i wizualnych oraz zapisanych na informatycznych
nośnikach danych po usunięciu przez konsumenta ich oryginalnego
opakowania,
3) umów dotyczących świadczeń, za które cena lub wynagrodzenie zależy wyłącznie
od ruchu cen na rynku finansowym,
4) świadczeń o właściwościach określonych przez konsumenta w złożonym
przez niego zamówieniu lub ściśle związanych z jego osobą,
5) świadczeń, które z uwagi na ich charakter nie mogą zostać zwrócone lub
których przedmiot ulega szybkiemu zepsuciu,
6) dostarczania prasy,
7) usług w zakresie gier hazardowych.
Art. 11.
1. Umowa nie może nakładać na konsumenta obowiązku zapłaty ceny lub wynagrodzenia
przed otrzymaniem świadczenia.
2. Umowa powinna określać miejsce i sposób składania reklamacji, nie powodujące
nadmiernych trudności lub kosztów po stronie konsumenta.
Art. 12.
1. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, przedsiębiorca powinien wykonać umowę
zawartą na odległość najpóźniej w terminie trzydziestu dni po złożeniu przez
konsumenta oświadczenia woli o zawarciu umowy.
2. Jeżeli przedsiębiorca nie może spełnić świadczenia z tego powodu, że przedmiot
świadczenia nie jest dostępny, powinien niezwłocznie, najpóźniej jednak w terminie
trzydziestu dni od zawarcia umowy, zawiadomić o tym konsumenta i
zwrócić całą otrzymaną od niego sumę pieniężną.
3. W wypadku gdy przedsiębiorca nie może wykonać zobowiązania z powodu
choćby przejściowej niemożności spełnienia świadczenia o właściwościach zamówionych
przez konsumenta, przedsiębiorca może, jeżeli zawarto takie zastrzeżenie
w umowie, zwolnić się z zobowiązania przez spełnienie świadczenia
zastępczego, odpowiadającego tej samej jakości i przeznaczeniu oraz za tę samą
cenę lub wynagrodzenie, informując zarazem konsumenta na piśmie o jego prawie
nieprzyjęcia tego świadczenia i odstąpienia od umowy, ze zwrotem rzeczy
na koszt przedsiębiorcy.
4. W wypadku, o którym mowa w ust. 3, konsument ma prawo odstąpić od umowy
w sposób i na zasadach określonych w art. 7. Zwrot rzeczy następuje w takim
wypadku na koszt przedsiębiorcy.
Art. 13.
1. W wypadku odstąpienia od umowy przez konsumenta przedsiębiorca ma obowiązek
poświadczyć na piśmie zwrot świadczenia.
6/17

2. Jeżeli świadczenie konsumenta ma być spełnione z wykorzystaniem kredytu lub
pożyczki udzielonych przez przedsiębiorcę albo gdy umowa przewidywała wykorzystanie
kredytu udzielonego na podstawie porozumienia kredytodawcy z
przedsiębiorcą, odstąpienie od umowy zawartej na odległość jest skuteczne także
wobec umowy kredytu lub pożyczki zawartej przez konsumenta.
Art. 14. (uchylony)
Art. 15.
Spełnienie świadczenia niezamówionego przez konsumenta następuje na ryzyko
przedsiębiorcy i nie nakłada na konsumenta żadnych zobowiązań
Art. 16.
1. Przepisów o umowach zawieranych na odległość nie stosuje się do umów:
1) z wykorzystaniem automatów sprzedających,
2) z wykorzystaniem innych automatów umieszczonych w miejscach prowadzenia
handlu,
3) (uchylony),
4) (uchylony),
5) (uchylony),
6) rent,
7) (uchylony),
8) zawartych z operatorami telekomunikacji przy wykorzystaniu publicznych
automatów telefonicznych,
9) dotyczących nieruchomości, z wyjątkiem najmu,
10) sprzedaży z licytacji.
2. Przepisów art. 7, 9 i art. 12 ust. 1 nie stosuje się do:
1) sprzedaży artykułów spożywczych dostarczanych okresowo przez sprzedawcę
do mieszkania lub miejsca pracy konsumenta,
2) świadczenia, w ściśle oznaczonym okresie, usług w zakresie zakwaterowania,
transportu, rozrywek, gastronomii; w wypadku rozrywek na świeżym
powietrzu przedsiębiorca może zastrzec także wyłączenie obowiązku zawiadomienia
o niemożności spełnienia świadczenia, o którym mowa w art.
12 ust. 2, jednak tylko we wskazanych w umowie okolicznościach.

Rozdział 2a

Szczególne przepisy o umowach zawieranych na odległość

dotyczących usług finansowych

Art. 16a.
1. Usługami finansowymi w rozumieniu ustawy są w szczególności:
1) czynności bankowe,
2) umowy kredytu konsumenckiego,
3) czynności ubezpieczeniowe,
4) umowy uczestnictwa w: funduszu inwestycyjnym otwartym, specjalistycznym
funduszu inwestycyjnym otwartym, funduszu inwestycyjnym zamkniętym, specjalistycznym funduszu inwestycyjnym zamkniętym i funduszu inwestycyjnym
mieszanym.
2. Przepisów ustawy nie stosuje się do usług polegających na gromadzeniu środków
pieniężnych i ich lokowaniu, z przeznaczeniem na wypłatę członkom
otwartego funduszu emerytalnego lub uczestnikom pracowniczego funduszu
emerytalnego po osiągnięciu przez nich wieku emerytalnego w rozumieniu
ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych
(Dz. U. Nr 139, poz. 934, z późn. zm.2)) i ustawy z dnia 22 sierpnia
1997 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. z 2001 r. Nr 60, poz.
623 oraz z 2002 r. Nr 25, poz. 253 i Nr 141, poz. 1178).
3. Przepisów ustawy nie stosuje się do odstąpienia od umowy o kredyt konsumencki
zawartej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa.
4. Przepisów art. 16b ust. 1 pkt 1–5, 12, 14, 15 oraz 17–19 nie stosuje się do usług
płatniczych w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych
(Dz. U. Nr 199, poz. 1175).
Art. 16b.
1. Konsument powinien być poinformowany, przy użyciu środka porozumiewania
się na odległość, najpóźniej w chwili złożenia mu propozycji zawarcia umowy,
o:
1) imieniu i nazwisku (nazwie), adresie zamieszkania (siedziby) przedsiębiorcy,
organie, który zarejestrował działalność gospodarczą przedsiębiorcy, a
także numerze, pod którym przedsiębiorca został zarejestrowany, a w przypadku
gdy działalność przedsiębiorcy wymaga uzyskania zezwolenia, danych
dotyczących instytucji udzielającej zezwolenia,
2) imieniu i nazwisku (nazwie), adresie zamieszkania (siedziby) na obszarze
Rzeczypospolitej Polskiej przedstawiciela przedsiębiorcy, o ile taki występuje,
3) imieniu i nazwisku (nazwie), adresie zamieszkania (siedziby) podmiotu innego
niż przedsiębiorca świadczący usługi finansowe na odległość, w tym
operatora środków porozumiewania się na odległość, oraz charakterze, w
jakim podmiot ten występuje wobec konsumenta,
4) istotnych właściwościach świadczenia i jego przedmiotu,
5) cenie lub wynagrodzeniu obejmujących wszystkie ich składniki, w tym opłaty
i podatki, a w przypadku niemożności określenia dokładnej ceny, podstawie
obliczenia ceny umożliwiającej konsumentowi dokonanie jej weryfikacji,
6) ryzyku związanym z usługą finansową, jeżeli wynika ono z jej szczególnych
cech lub charakteru czynności, które mają być wykonane, lub jeżeli cena
bądź wynagrodzenie zależą wyłącznie od ruchu cen na rynku finansowym,
7) zasadach zapłaty ceny lub wynagrodzenia,
8) kosztach oraz terminie i sposobie świadczenia usługi,
9) prawie oraz sposobie odstąpienia od umowy, o którym mowa w art. 16c ust.
1 i ust. 2, albo wskazaniu, że prawo takie nie przysługuje, oraz wysokości
2) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1998 r. Nr 98, poz. 610, Nr 106, poz.
668 i Nr 162, poz. 1118, z 1999 r. Nr 110, poz. 1256, z 2000 r. Nr 60, poz. 702, z 2001 r. Nr 8, poz.
64 i Nr 110, poz. 1189, z 2002 r. Nr 25, poz. 253, Nr 153, poz. 1271 i Nr 241, poz. 2074, z 2003 r.
Nr 124, poz. 1153, Nr 166, poz. 1609 i Nr 170, poz. 1651 oraz z 2004 r. Nr 96, poz. 959.
8/17

ceny, którą konsument jest obowiązany zapłacić w przypadku, o którym
mowa w art. 16c ust. 5,
10) dodatkowych kosztach ponoszonych przez konsumenta wynikających z korzystania
ze środków porozumiewania się na odległość, jeżeli mogą one wystąpić,
11) terminie, w jakim oferta lub informacja o cenie albo wynagrodzeniu mają
charakter wiążący,
12) minimalnym okresie, na jaki ma być zawarta umowa o świadczenia ciągłe
lub okresowe,
13) miejscu i sposobie składania reklamacji,
14) możliwości pozasądowego rozstrzygania sporów wynikających z umowy,
15) prawie wypowiedzenia umowy, o którym mowa w art. 8 ust. 3, oraz skutkach
tego wypowiedzenia, w tym o karach umownych,
16) istnieniu funduszu gwarancyjnego lub innych systemów gwarancyjnych, jeżeli
takie istnieją,
17) języku stosowanym w relacjach przedsiębiorcy z konsumentem,
18) prawie właściwym państwa, które stanowi podstawę stosunków przedsiębiorcy
z konsumentem przed zawarciem umowy na odległość, oraz prawie
właściwym do zawarcia i wykonania umowy,
19) sądzie właściwym dla rozstrzygania sporów związanych z wykonywaniem
umowy,
20) pobieraniu od konsumenta oświadczenia o poddaniu się egzekucji, stanowiącego
podstawę do wystawienia przez bank bankowego tytułu egzekucyjnego
stosownie do przepisów Prawa bankowego.
2. W wypadku przekazywania konsumentowi informacji w formie głosowych komunikatów
telefonicznych nie stosuje się przepisów ust. 1 pkt 6–8 oraz pkt 10–
20. Przedsiębiorca jest obowiązany zamieścić w komunikacie informację o prawie
konsumenta do żądania przedstawienia pozostałych informacji, o których
mowa w ust. 1, oraz o sposobie uzyskania tych informacji.
3. Przed zawarciem umowy lub gdy umowa jest na życzenie konsumenta zawierana
z zastosowaniem środka porozumiewania się na odległość, który nie pozwala na
doręczenie warunków umowy, niezwłocznie po jej zawarciu, przedsiębiorca jest
obowiązany do potwierdzenia konsumentowi na piśmie lub za pomocą innego
statycznego nośnika informacji dostępnego dla konsumenta, w szczególności
dyskietki, CD-Rom-u, DVD, informacji, o których mowa w ust. 1.
4. W czasie trwania umowy konsument ma prawo żądać doręczenia jej warunków
na piśmie. Konsument ma także prawo żądać zmiany środka porozumiewania się
na odległość, chyba że stosowanie takiego środka nie jest przewidziane umową
lub nie odpowiada on charakterowi świadczonej usługi.
5. Obowiązek określony w ust. 1 nie dotyczy jednorazowych świadczeń, które same
są spełniane przy użyciu środków porozumiewania się na odległość i za które
rachunek wystawia osoba fizyczna lub prawna, która w ramach swojego przedsiębiorstwa
udostępnia co najmniej jeden środek porozumiewania się na odległość,
dostępny dla konsumenta i przedsiębiorcy (operator środków porozumiewania
się), z wyjątkiem jednak informacji, o których mowa w ust. 1 pkt 1.
6. Obowiązek określony w ust. 1 nie dotyczy poszczególnych czynności (umów
szczegółowych) wynikających z umowy (umowy ramowej).
7. W wypadku wykonywania poszczególnych czynności o tym samym charakterze
pomiędzy tymi samymi stronami, jeżeli czynności te nie wynikają z wcześniej
9/17

zawartej umowy (umowy ramowej), obowiązek określony w ust. 1 dotyczy tylko
pierwszej z tych czynności. Jeżeli w ciągu roku od dnia wykonania pierwszej
czynności nie wykonano żadnej czynności o tym samym charakterze pomiędzy
tymi samymi stronami, to do pierwszej czynności wykonanej po tym czasie stosuje
się ust. 1.
8. Obowiązek określony w ust. 1 uważa się za spełniony, jeżeli przedsiębiorca
przekazał konsumentowi właściwy formularz informacyjny, o którym mowa odpowiednio
w art. 14 lub art. 19 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim
(Dz. U. Nr 126, poz. 715).
Art. 16c.
1. Konsument, który zawarł na odległość umowę o usługi finansowe, może od niej
odstąpić bez podania przyczyn, składając stosowne oświadczenie na piśmie, w
terminie czternastu dni od dnia zawarcia umowy lub od dnia potwierdzenia informacji,
o którym mowa w art. 16b ust. 3, jeżeli jest to termin późniejszy.
2. W wypadku umów, o których mowa w art. 16a ust. 1 pkt 3, termin, w którym
konsument może odstąpić od umowy, wynosi trzydzieści dni od dnia poinformowania
go o zawarciu umowy lub od dnia potwierdzenia informacji, o którym
mowa w art. 16b ust. 3, jeżeli jest to termin późniejszy.
3. Nie jest dopuszczalne zastrzeżenie, że konsumentowi wolno odstąpić od umowy
za zapłatą oznaczonej sumy (odstępne).
4. W wypadku odstąpienia od umowy, umowa jest uważana za niezawartą, a konsument
jest zwolniony z wszelkich zobowiązań. To, co strony świadczyły, ulega
zwrotowi w stanie niezmienionym, chyba że zmiana była konieczna w granicach
zwykłego zarządu, w terminie trzydziestu dni:
1) od dnia odstąpienia od umowy – w przypadku świadczeń konsumenta albo
2) od dnia otrzymania oświadczenia o odstąpieniu od umowy – w przypadku
świadczeń przedsiębiorcy.
5. W wypadku rozpoczętego za zgodą konsumenta świadczenia usług przed upływem
terminów, o których mowa w ust. 1 lub ust. 2, przedsiębiorca może żądać
zapłaty ceny za usługę rzeczywiście wykonaną.
6. Przedsiębiorca nie może żądać zapłaty, o której mowa w ust. 5, jeżeli rozpoczął
świadczenie usług bez zgody konsumenta, a także jeżeli nie wskazał, zgodnie z
art. 16b ust. 1 pkt 9, wysokości ceny, którą konsument jest obowiązany zapłacić
w wypadku, o którym mowa w ust. 5.
7. Prawo do odstąpienia od umowy nie przysługuje konsumentowi w wypadkach:
1) umów całkowicie wykonanych na żądanie konsumenta, przed upływem terminów,
o których mowa w ust. 1 i ust. 2,
2) umów dotyczących instrumentów rynku pieniężnego, zbywalnych papierów
wartościowych, tytułów uczestnictwa w instytucjach zbiorowego inwestowania,
sprzedaży papierów wartościowych z zobowiązaniem do ich odkupu
oraz terminowych operacji finansowych; przez terminowe operacje finansowe
rozumie się operacje, w których ustalono cenę, kurs, stopę procentową
lub indeks – a w szczególności nabywanie walut, papierów wartościowych,
złota lub innych metali szlachetnych, towarów lub praw, w tym umowy obliczone
tylko na różnicę cen, opcje i prawa pochodne – zawarte na umówioną
datę lub umówiony termin, w obrocie rynkowym,
3) umów ubezpieczenia dotyczących podróży i bagażu lub innych podobnych,
jeżeli zawarte zostały na okres krótszy niż trzydzieści dni.
10/17

8. Jeżeli do umowy jest dołączona kolejna umowa zawarta na odległość dotycząca
usług świadczonych przez przedsiębiorcę lub podmiot inny niż przedsiębiorca na
podstawie porozumienia pomiędzy tym podmiotem a przedsiębiorcą, odstąpienie
od umowy zawartej na odległość dotyczącej usług finansowych jest skuteczne
także wobec tej kolejnej umowy.
Art. 16d.
Jeżeli przedsiębiorca nie dopełni obowiązków określonych w art. 16b ust. 1–3, konsument
ma prawo odstąpić od umowy w każdym czasie bez konieczności ponoszenia
kosztów należnych przedsiębiorcy.
Art. 16e.
W sprawach nieuregulowanych w niniejszym rozdziale do umów zawieranych na
odległość dotyczących usług finansowych stosuje się przepisy rozdziału 2.
Art. 17.
Nie można w drodze umowy wyłączyć lub ograniczyć praw konsumenta określonych
w art. 1–16e.

Rozdział 3

Zmiany w przepisach obowiązujących

Art. 18.
W ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z
1971 r. Nr 27, poz. 252, z 1976 r. Nr 19, poz. 122, z 1982 r. Nr 11, poz. 81, Nr 19,
poz. 147 i Nr 30, poz. 210, z 1984 r. Nr 45, poz. 242, z 1985 r. Nr 22, poz. 99, z 1989
r. Nr 3, poz. 11, z 1990 r. Nr 34, poz. 198, Nr 55, poz. 321 i Nr 79, poz. 464, z 1991
r. Nr 107, poz. 464 i Nr 115, poz. 496, z 1993 r. Nr 17, poz. 78, z 1994 r. Nr 27, poz.
96, Nr 85, poz. 388 i Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 83, poz. 417, z 1996 r. Nr 114,
poz. 542, Nr 139, poz. 646 i Nr 149, poz. 703, z 1997 r. Nr 43, poz. 272, Nr 115, poz.
741, Nr 117, poz. 751 i Nr 157, poz. 1040, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 117, poz.
758 oraz z 1999 r. Nr 52, poz. 532) wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 384 otrzymuje brzmienie:
„Art. 384. §1. Ustalony przez jedną ze stron wzorzec umowy, w szczególności
ogólne warunki umów, wzory umów, regulaminy wiążą drugą
stronę, jeżeli zostały jej doręczone przy zawarciu umowy.
§2. W razie gdy posługiwanie się wzorcem jest w stosunkach danego
rodzaju zwyczajowo przyjęte, wiąże on także wtedy, gdy druga
strona mogła się z łatwością dowiedzieć o jego treści. Nie dotyczy
to jednak umów zawieranych z udziałem konsumentów, z
wyjątkiem umów powszechnie zawieranych w drobnych, bieżących
sprawach życia codziennego.
§3. Za konsumenta uważa się osobę, która zawiera umowę z przedsiębiorcą
w celu bezpośrednio nie związanym z działalnością gospodarczą.”;
2) po art. 384 dodaje się art. 3841 w brzmieniu:
„Art. 3841. Wzorzec wydany w czasie trwania stosunku umownego o charakterze
ciągłym wiąże drugą stronę, jeżeli zostały zachowane wymagania określone w art. 384, a strona nie wypowiedziała umowy
w najbliższym terminie wypowiedzenia.”;
3) art. 385 otrzymuje brzmienie:
„Art. 385. §1. W razie sprzeczności treści umowy z wzorcem umowy strony są
związane umową.
§2. Wzorzec umowy powinien być sformułowany jednoznacznie i w
sposób zrozumiały. Postanowienia niejednoznaczne tłumaczy się
na korzyść konsumenta.”;
4) art. 3851 i art. 3852 otrzymują brzmienie:
„Art. 3851. §1. Postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione
indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki
w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając
jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie
dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron,
w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w
sposób jednoznaczny.
§2. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta,
strony są związane umową w pozostałym zakresie.
§3. Nie uzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na
których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W
szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z
wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.
§4. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie,
spoczywa na tym, kto się na to powołuje.
Art. 3852. Oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje
się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod
uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy
pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące
przedmiotem oceny.”;
5) po art. 3852 dodaje się art. 3853 i 3854 w brzmieniu:
„Art. 3853. W razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami
umownymi są te, które w szczególności:
1) wyłączają lub ograniczają odpowiedzialność względem konsumenta
za szkody na osobie,
2) wyłączają lub istotnie ograniczają odpowiedzialność względem
konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie
zobowiązania,
3) wyłączają lub istotnie ograniczają potrącenie wierzytelności
konsumenta z wierzytelnością drugiej strony,
4) przewidują postanowienia, z którymi konsument nie miał
możliwości zapoznać się przed zawarciem umowy,
5) zezwalają kontrahentowi konsumenta na przeniesienie praw i
przekazanie obowiązków wynikających z umowy bez zgody
konsumenta,
6) uzależniają zawarcie umowy od przyrzeczenia przez konsumenta
zawierania w przyszłości dalszych umów podobnego
rodzaju,

7) uzależniają zawarcie, treść lub wykonanie umowy od zawarcia
innej umowy, nie mającej bezpośredniego związku z
umową zawierającą oceniane postanowienie,
8) uzależniają spełnienie świadczenia od okoliczności zależnych
tylko od woli kontrahenta konsumenta,
9) przyznają kontrahentowi konsumenta uprawnienia do dokonywania
wiążącej interpretacji umowy,
10) uprawniają kontrahenta konsumenta do jednostronnej zmiany
umowy bez ważnej przyczyny wskazanej w tej umowie,
11) przyznają tylko kontrahentowi konsumenta uprawnienie do
stwierdzania zgodności świadczenia z umową,
12) wyłączają obowiązek zwrotu konsumentowi uiszczonej zapłaty
za świadczenie nie spełnione w całości lub części, jeżeli
konsument zrezygnuje z zawarcia umowy lub jej wykonania,
13) przewidują utratę prawa żądania zwrotu świadczenia konsumenta
spełnionego wcześniej niż świadczenie kontrahenta,
gdy strony wypowiadają, rozwiązują lub odstępują od umowy,
14) pozbawiają wyłącznie konsumenta uprawnienia do rozwiązania
umowy, odstąpienia od niej lub jej wypowiedzenia,
15) zastrzegają dla kontrahenta konsumenta uprawnienie wypowiedzenia
umowy zawartej na czas nieoznaczony, bez wskazania
ważnych przyczyn i stosownego terminu wypowiedzenia,
16) nakładają wyłącznie na konsumenta obowiązek zapłaty ustalonej
sumy na wypadek rezygnacji z zawarcia lub wykonania
umowy,
17) nakładają na konsumenta, który nie wykonał zobowiązania
lub odstąpił od umowy, obowiązek zapłaty rażąco wygórowanej
kary umownej lub odstępnego,
18) stanowią, że umowa zawarta na czas oznaczony ulega przedłużeniu,
o ile konsument, dla którego zastrzeżono rażąco
krótki termin, nie złoży przeciwnego oświadczenia,
19) przewidują wyłącznie dla kontrahenta konsumenta jednostronne
uprawnienie do zmiany, bez ważnych przyczyn,
istotnych cech świadczenia,
20) przewidują uprawnienie kontrahenta konsumenta do określenia
lub podwyższenia ceny lub wynagrodzenia po zawarciu
umowy bez przyznania konsumentowi prawa odstąpienia od
umowy,
21) uzależniają odpowiedzialność kontrahenta konsumenta od
wykonania zobowiązań przez osoby, za pośrednictwem których
kontrahent konsumenta zawiera umowę lub przy których
pomocy wykonuje swoje zobowiązanie, albo uzależniają tę
odpowiedzialność od spełnienia przez konsumenta nadmiernie
uciążliwych formalności,
22) przewidują obowiązek wykonania zobowiązania przez konsumenta
mimo niewykonania lub nienależytego wykonania
zobowiązania przez jego kontrahenta,
13/17

23) wyłączają jurysdykcję sądów polskich lub poddają sprawę
pod rozstrzygnięcie sądu polubownego polskiego lub zagranicznego
albo innego organu, a także narzucają rozpoznanie
sprawy przez sąd, który wedle ustawy nie jest miejscowo
właściwy.
Art. 3854. §1. Umowa między przedsiębiorcami stosującymi różne wzorce
umów nie obejmuje tych postanowień wzorców, które są ze sobą
sprzeczne.
§2. Umowa nie jest zawarta, gdy po otrzymaniu oferty strona niezwłocznie
zawiadomi, że nie zamierza zawierać umowy na warunkach
przewidzianych w § 1.”;
6) po tytule VI księgi trzeciej dodaje się tytuł VI1 w brzmieniu:
„Tytuł VI1. Odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny.
Art. 4491. §1. Kto wytwarza w zakresie swojej działalności gospodarczej (producent)
produkt niebezpieczny, odpowiada za szkodę wyrządzoną
komukolwiek przez ten produkt.
§2. Przez produkt rozumie się rzecz ruchomą. choćby została ona połączona
z inną rzeczą. Za produkt uważa się także zwierzęta i
energię elektryczną.
§3. Niebezpieczny jest produkt nie zapewniający bezpieczeństwa, jakiego
można oczekiwać, uwzględniając normalne użycie produktu.
O tym, czy produkt jest bezpieczny, decydują okoliczności z
chwili wprowadzenia go do obrotu, a zwłaszcza sposób zaprezentowania
go na rynku oraz podane konsumentowi informacje o
właściwościach produktu. Produkt nie może być uznany za nie
zapewniający bezpieczeństwa tylko dlatego, że później wprowadzono
do obrotu podobny produkt ulepszony.
Art. 4492. Producent odpowiada za szkodę na mieniu tylko wówczas, gdy
rzecz zniszczona lub uszkodzona należy do rzeczy zwykle przeznaczanych
do osobistego użytku i w taki przede wszystkim sposób
korzystał z niej poszkodowany.
Art. 4493. §1. Producent nie odpowiada za szkodę wyrządzoną przez produkt
niebezpieczny, jeżeli produktu nie wprowadził do obrotu albo gdy
wprowadzenie produktu do obrotu nastąpiło poza zakresem jego
działalności gospodarczej.
§2. Producent nie odpowiada również wtedy, gdy właściwości niebezpieczne
produktu ujawniły się po wprowadzeniu go do obrotu,
chyba że wynikały one z przyczyny tkwiącej poprzednio w produkcie.
Nie odpowiada on także wtedy, gdy nie można było
przewidzieć niebezpiecznych właściwości produktu, uwzględniając
stan nauki i techniki w chwili wprowadzenia produktu do obrotu,
albo gdy właściwości te wynikały z zastosowania przepisów
prawa.
Art. 4494. Domniemywa się, że produkt niebezpieczny, który spowodował
szkodę, został wytworzony i wprowadzony do obrotu w zakresie
działalności gospodarczej producenta.
Art. 4495. §1. Wytwórca materiału, surowca albo części składowej produktu odpowiada
tak jak producent, chyba że wyłączną przyczyną szkody
była wadliwa konstrukcja produktu lub wskazówki producenta.
14/17

§2. Kto przez umieszczenie na produkcie swojej nazwy, znaku towarowego
lub innego oznaczenia odróżniającego podaje się za producenta,
odpowiada jak producent. Tak samo odpowiada ten, kto
produkt pochodzenia zagranicznego wprowadza do obrotu krajowego
w zakresie swojej działalności gospodarczej (importer).
§3. Producent oraz osoby wymienione w paragrafach poprzedzających
odpowiadają solidarnie.
§4. Jeżeli nie wiadomo, kto jest producentem lub osobą określoną w §
2, odpowiada ten, kto w zakresie swojej działalności gospodarczej
zbył produkt niebezpieczny, chyba że w ciągu miesiąca od
daty zawiadomienia o szkodzie wskaże poszkodowanemu osobę i
adres producenta lub osoby określonej w § 2 zdanie pierwsze, a w
wypadku towaru importowanego – osobę i adres importera.
§5. Jeżeli zbywca produktu nie może wskazać producenta ani osób
określonych w § 4, zwalnia go od odpowiedzialności wskazanie
osoby, od której sam nabył produkt.
Art. 4496. Jeżeli za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny odpowiada
także osoba trzecia, odpowiedzialność tej osoby i osób wymienionych
w artykułach poprzedzających jest solidarna. Przepisy
art. 441 § 2 i 3 stosuje się odpowiednio.
Art. 4497. §1. Odszkodowanie za szkodę na mieniu nie obejmuje uszkodzenia
samego produktu ani korzyści, jakie poszkodowany mógłby osiągnąć
w związku z jego używaniem.
§2. Odszkodowanie na podstawie art. 4491 nie przysługuje, gdy szkoda
na mieniu nie przekracza kwoty będącej równowartością 500
EURO.
Art. 4498. Roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej przez produkt niebezpieczny
ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w
którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej
do jej naprawienia. Jednak w każdym wypadku roszczenie
przedawnia się z upływem lat dziesięciu od wprowadzenia produktu
do obrotu.
Art. 4499. Odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny
nie można wyłączyć ani ograniczyć.
Art. 44910. Przepisy o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt
niebezpieczny nie wyłączają odpowiedzialności za szkody na zasadach
ogólnych, za szkody wynikłe z niewykonania lub nienależytego
wykonania zobowiązania oraz odpowiedzialności z tytułu rękojmi
za wady i gwarancji jakości.
Art. 44911. Nie można w drodze umowy wyłączyć lub ograniczyć odpowiedzialności
określonej w przepisach niniejszego tytułu, także w razie
dokonania wyboru prawa obcego.”;
7) po art. 555 dodaje się art. 5551 w brzmieniu:
„Art. 5551. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określi szczegółowe
warunki zawierania i wykonywania umów sprzedaży między
przedsiębiorcami a konsumentami, mając na uwadze ochronę interesów
konsumentów przed działaniami przedsiębiorców
sprzecznymi z dobrymi obyczajami.”.
15/17

Art. 19.
W ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr
43, poz. 296, z 1965 r. Nr 15, poz. 113, z 1974 r. Nr 27, poz. 157 i Nr 39, poz. 231, z
1995 r. Nr 45, poz. 234, z 1982 r. Nr 11, poz. 82 i Nr 30, poz. 210, z 1983 r. Nr 5,
poz. 33, z 1984 r. Nr 45, poz. 241 i 242, z 1985 r. Nr 20, poz. 86, z 1987 r. Nr 21,
poz. 123, z 1988 r. Nr 41, poz. 324, z 1989 r. Nr 4, poz. 21 i Nr 33, poz. 175, z 1990
r. Nr 14, poz. 88, Nr 34, poz. 198, Nr 53, poz. 306, Nr 55, poz. 318 i Nr 79, poz. 464,
z 1991 r. Nr 7, poz. 24, Nr 22, poz. 92 i Nr 115, poz. 496, z 1993 r. Nr 12, poz. 53, z
1994 r. Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 83, poz. 417, z 1996 r. Nr 24, poz. 110, Nr 43,
poz. 189, Nr 73, poz. 350 i Nr 149, poz. 703, z 1997 r. Nr 43, poz. 270, Nr 54, poz.
348, Nr 75, poz. 471, Nr 102, poz. 643, Nr 117, poz. 752, Nr 121, poz. 769 i 770, Nr
133, poz. 882, Nr 139, poz. 934, Nr 140, poz. 940 i Nr 141, poz. 944, z 1998 r. Nr
106, poz. 668 i Nr 117, poz. 757, z 1999 r. Nr 52, poz. 532 oraz z 2000 r. Nr 22, poz.
269) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 111 w § 1 w pkt 6 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 7 w
brzmieniu:
„7) strona wnosząca o uznanie postanowień umownych za niedozwolone.”;
2) w art. 4791 w § 2 w pkt 3 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się pkt 4 w
brzmieniu:
„4) przeciwko przedsiębiorcom o uznanie postanowień umownych za niedozwolone.”;
3) po rozdziale 2 działu IVa tytułu VII księgi pierwszej części pierwszej dodaje się
rozdział 3 w brzmieniu:
„Rozdział 3
Postępowanie w sprawach o uznanie postanowień wzorca umowy
za niedozwolone
„Art. 47936. Sprawy o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone
należą do właściwości Sądu Okręgowego w Warszawie – sądu
antymonopolowego.
Art. 47937. W sprawach rozpoznawanych według przepisów niniejszego rozdziału
art. 47912 i art. 47913 nie stosuje się.
Art. 47938. Powództwo w sprawach rozpoznawanych według przepisów niniejszego
rozdziału może wytoczyć każdy, kto według oferty pozwanego
mógłby zawrzeć z nim umowę zawierającą postanowienie,
którego uznania za niedozwolone żąda się pozwem. Powództwo
może wytoczyć także organizacja społeczna, do której zadań
statutowych należy ochrona interesów konsumentów, powiatowy
(miejski) rzecznik konsumentów oraz Prezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów.
Art. 47939. Z żądaniem uznania postanowienia wzorca umowy za niedozwolone
można wystąpić również wtedy, gdy pozwany zaniechał jego
stosowania, jeżeli od tego zaniechania nie minęło sześć miesięcy.
Art. 47940. Zaniechanie przez pozwanego, po wytoczeniu powództwa, stosowania
zaskarżonego postanowienia wzorca umownego nie ma
wpływu na bieg postępowania.
Art. 47941. W sprawach o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone
sąd nie może wydać wyroku tylko na podstawie uznania powództwa.
Niedopuszczalne jest też zawarcie ugody.
16/17

Art. 47942. §1. W razie uwzględnienia powództwa sąd w sentencji wyroku przytacza
treść postanowień wzorca umowy uznanych za niedozwolone
i zakazuje ich wykorzystywania.
§2. Od wyroku sądu drugiej instancji przysługuje kasacja do Sądu
Najwyższego.
Art. 47943. Wyrok prawomocny ma skutek wobec osób trzecich od chwili wpisania
uznanego za niedozwolone postanowienia wzorca umowy do
rejestru, o którym mowa w art. 47945 § 2.
Art. 47944. §1. Sąd zarządza publikację prawomocnego wyroku w Monitorze
Sądowym i Gospodarczym.
§2. Koszty opublikowania wyroku, o którym mowa w § 1, są zaliczane
do kosztów procesu.
Art. 47945. §1. Odpis prawomocnego wyroku uwzględniającego powództwo sąd
przesyła Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
§2. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów prowadzi,
na podstawie wyroków, o których mowa w § 1, rejestr postanowień
wzorców umowy uznanych za niedozwolone.
§3. Rejestr, o którym mowa w § 2, jest jawny.
§4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wzór rejestru
postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone.”.
Art. 20.
W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz. U. Nr 12, poz. 114, z
1981 r. Nr 24, poz. 124, z 1982 r. Nr 16, poz. 125, z 1983 r. Nr 6, poz. 35 i Nr 44,
poz. 203, z 1984 r. Nr 54, poz. 275, z 1985 r. Nr 14, poz. 60 i Nr 23, poz. 100, z 1986
r. Nr 39, poz. 193, z 1988 r. Nr 20, poz. 135 i Nr 41, poz. 324, z 1989 r. Nr 34, poz.
180, z 1990 r. Nr 51, poz. 297, Nr 72, poz. 422 i Nr 86, poz. 504, z 1991 r. Nr 75,
poz. 332 i Nr 91, poz. 408, z 1992 r. Nr 24, poz. 101, z 1994 r. Nr 123, poz. 600, z
1995 r. Nr 6, poz. 29, Nr 60, poz. 310 i Nr 95, poz. 475, z 1997 r. Nr 54, poz. 349, Nr
60, poz. 369, Nr 85, poz. 539, Nr 98, poz. 602, Nr 104, poz. 661, Nr 106, poz. 667,
Nr 111, poz. 724, Nr 123, poz. 779, Nr 133, poz. 884 i Nr 141, poz. 942, z 1998 r. Nr
113, poz. 717 oraz z 1999 r. Nr 83, poz. 931 i Nr 101, poz. 1178) po art. 138 dodaje
się art. 138a i art. 138b w brzmieniu:
„Art. 138a. §1. Kto, zawierając umowę poza lokalem przedsiębiorstwa, nie okazuje
konsumentowi dokumentu potwierdzającego prowadzenie
działalności gospodarczej oraz dokumentu tożsamości, podlega
karze grzywny.
§2. Tej samej karze podlega, kto zawierając umowę w cudzym imieniu
poza lokalem przedsiębiorstwa, nie okazuje ponadto dokumentu
potwierdzającego swoje umocowanie.
Art. 138b. §1. Kto, będąc zobowiązany na mocy orzeczenia sądu do zaniechania
wykorzystywania lub do odwołania zalecenia stosowania ogólnych
warunków umów albo wzoru umowy, nie stosuje się do tego
obowiązku, zawierając w umowie niedozwolone postanowienia
umowne, podlega karze grzywny.
§2. Jeżeli orzeczenie sądu, o którym mowa w § 1, dotyczy przedsiębiorcy
nie będącego osobą fizyczną, odpowiedzialność przewidzianą w § 1 ponosi osoba kierująca przedsiębiorstwem lub osoba
upoważniona do zawierania umów z konsumentami.”.
Art. 21.
Przepisy art. 1–17 oraz art. 18 pkt 1–5 stosuje się do umów zawartych i nie wykonanych
w dniu wejścia w życie ustawy.
Art. 22.
Przepisów Kodeksu cywilnego o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez
produkt niebezpieczny nie stosuje się, jeżeli produkt został wprowadzony do obrotu
krajowego przed dniem wejścia w życie ustawy.
Art. 23.
Do czasu wydania rozporządzenia, o którym mowa w art. 18 pkt 7, zachowuje moc
rozporządzenie wydane na podstawie art. 384 Kodeksu cywilnego, nie dłużej jednak
niż przez 2 lata.
Art. 24.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia.